เมื่่อเวลาผ่านไปไม่นานเราทั้งสองก็หลับ  พอถึงวันรุ้งขึ้นเราทั้งสองก็กลับมาย้อยถามกันว่าเราหลับกันไปตอนไหนเมื่อคืนนี้เราสองคนพูดถึงไหนกัน เราสองคนต่างก็ย้อนถามกันไปมา ดิฉันที่เล่าทั้งหมดห้เพื่อนฟังเพื่อนก็เงียบไปหาย แล้วก็มาพูดว่า     
 "ถามความหมายของคำว่า บ้าน เป็นอย่างที่เธอคิด  เราก็เคยมีบ้านที่เป้นบ้านนะ แต่เวลาเปลี่ยน อะไรเปลี่ยน บ้านที่เป็นบ้านก็หายไป 

           หายไปเพราะ...มีคนบางคนที่เรารักได้หายไปจากตรงนั้นตลอดกาล
           หายไปเพราะ...เราไม่ได้รู้สึกปลอดภัยอีกแล้วเมื่อเรากลับไปที่แห่งนั้น 
           หายไปเพราะ...เรายิ่งรู้สึกเจ็บปวดเมื่อไปในที่แห่งนั้น "

 จากที่ได้ฟังเพื่อนระบาย  เราต่างคนต่างมีน้ำตาที่ไหลออกมา  แต่ดิฉันก็ยังเชื่อว่าวันหนึ่งเพื่อนจะมีสถานที่ที่ทำให้เพื่อนของดิฉันสามารถเรียกว่า "บ้านที่เป็นบ้าน" ได้อีกครั้ง